Şiir Mi(sâli)?

Küle dönmüş avuçlarımda (ya)saklı ses tonu
Bildiğim bilmediğim tüm dillerde kapandı konu
Bir "sen" bildim, bir senle bildim, bilsen bittim!
Geri dönüşü yok(m)uş misali, gelmiyor sonu.

Hasta kalbim, bilmediğin kadar yorgun
Hâli öylesine bîtap, öylesine düşlere vurgun
Bir ân diledim, bir anda dilendim, sanma dinlendim!
İçimde bir çocuk, ağlamaklı hâli, olmuyor olgun.

"Hani?" kadar dört harfli değil düş kırıklığı
 "Çöl"ün üç harfi de anlatamıyor bu kuraklığı
Bir harfle vardım, bir harfte kaldım, bir harfti sancım!
Noktalar ve heceler de kapatmıyor o uzaklığı.

Bugün gelmeden yarınlarım bitti
Bir  gün gelmeden "o gün"lerim gitti
Günler ayları kovmadı, geceler yitti!
Bu neydi, hiç başlamadı, erken bitti. . .

Senli Sensizlik

Bir gece daha geçiyor. Karanlık, soğuk ve kasvetli bir gece daha…

Sigara yakayım diyorum içtiğim kahvenin yanına. Daha çabuk öldürsün beni ama ne tadı kaldı ne zevki. Bırakamıyorum da. Hani demiştin ya sigara içersen beni göremezsin diye, o yüzden içiyorum ben artık sigarayı. Her sabah bir tane, sensiz uyandığım her sabah bir tane. Sigara içtiğim için göremiyorum diyebiliyorum kendime. İnanıyor muyum?

Her gece çıkıp gitmeyi düşündüm. Benim için gitmek, senin için gelmek… Ama ne sen istersin artık ne de ben her zamanki gibi becerebilirim gitmeyi. Ama sen çok başarılısın. Yerin yurdun belli ama gidiksin. Yoksun diyemiyorum. Yoksun demek çektiğim ızdırabı küçümsemek, yok saymak olur.

İnsan çok çabuk değişiyor. Senin için demiyorum değişmedin aksine ilk günkü gibisin, güzel, göz kamaştıran, akıllı, mantıklı, kalpsiz, inatçı, gerçekçi. Ama duygular değişiyor işte. Nefret ediyorum da demiyorum aksine ilk günkü kadar seviyorum seni. Ama gülüşün huzur verirken canımı yakıyor, içimi kanatıyor. Gülme demiyorum, gül ama ben gülemiyorum işte. Sen olmayınca olmuyor.

Güzel dileklerde bulunmuştun bana. Hayatta başarılar, iyi notlar, iyi dostlar, güzel ilişkiler dilemiştin. Hiçbiri yok. Sen dedin diye değil, sana inat değil. Sen bunları beraberken söyledin, ihtiyacım olmamasına rağmen. Sen varken en güzel ilişki benimdi, en iyi dost sendin, sen varken kim ne yapsın başarıyı. Kuru ekmek soğana razı olur ya insan öyleydi işte. Şimdi bunların hepsine ihtiyacım var ama olmuyor. Resmen lanetledin beni.

Denizden nefret eder oldum, gökyüzüne bakamaz, gömleklerimi giyemez oldum. Kalem tutamaz oldum. “Kullandıkça beni hatırla” demiştin. Sen varken hatırlamama gerek yoktu sen yokken hatırlamak çok zor. Tek bir kere bile kullanmadım. Hayır bir kez bile. Elimden düşürmüyorum ama kullanamıyorum. Garip bir hal benimkisi.

Her şeyi lanetledin belki de bilmiyorum. Aldığın sandığın içine koyduklarımı kullanamaz oldum. Üstü kapkalın bir toz tabakasıyla kaplı. Ne silebiliyor, ne açabiliyorum. Bana hediye ettiğin şarkılar var bir de, bir kez bile dinlemedim bir daha. Seni hatırlatan ne varsa uzağım işte. Beraber okuduğumuz kitap yarım kaldı. Elime alamıyorum. İlk sayfasında sen olan var bir de. Her yanım senken sen yanımda değilsin ya…

“Gönlüm beklemeye razı olmadı.” Bunu  okuduğumda mutlu olmuştum ben biliyor musun? Şimdi düşününce keşke bekleyebilseydi diyebiliyorum sadece.

“Sözünü tutamasan da….” Hangi birini tutabildim ki?

“…………………” BAŞARAMADIM. Sen biliyordun, herkes biliyordu. Bir tek ben bilmiyordum ve ben başaramadım. Artık hiçbir şeyi başaramıyorum zaten.

Beni senle sensizliğe terk ettin beni. Neredesin neden oradasın bilmiyorum. Tek düşündüğüm senken tekrar sevebilir miyim bilmiyorum. Ben çok korkuyorum.