Sen 4

Gözler her şeyi anlatır. Tramvayın gidişini hatırlıyordum, senin gidişini de. Oysa gözlerinin bana anlatmak istediklerini görmeyi yeğlerdim. O akşam üzeri tramvayda şahit olmuştum bir miktarına, ama iyi dinleyememiştim onları. Gülümsemen ile birlikte parlayan, gözlerimi kamaştıran iki güneşti onlar. Ve dikkatimi dağıtmıştı o iki güneşten çıkan parlak ışık. Umarım hatırladığım kadar güzel bakıyorlardır, hatırladığım kadar parlak... Benimkiler senden sonra hiç bakamadı sana baktıkları gibi. İlk kez o gün eve döndüğümde, aynada görmüştüm öyle bakabildiklerini, aşkla. İlk kez o gün hissetmiştim yalnızlığımı köklerine kadar. Bir şeyi kaybetmiştim sanki. İşte o zaman anladım ki, bana yalnızlığımı hissettiren, eksikliğimin farkına varmamı sağlayan, aynaya bile bakarken aşkla bakmamı sağlayan o iki güneşi kesinlikle bir daha, hatta bir çok kere daha görmeliydim. Onların sahiplerini, seni bulmalıydım.

Dinler Misin Beni?

   Bugün daha doğrusu bu gece çok fazla yazasım var. Kitapları dinlemekten bıktım. Bir haftadır dinliyorum onları. Kimse anlatmıyor bir şey, ben de sahip olduğum tek anlatıcıyı, kitapları dinledim. Ama artık sıkıldım. Anlatma sırası bende.

Sen 3

Son durağa yaklaştıkça artan korku, tarif edilmeyecek kadar tüyler ürpertici, heyecan verici ve umutsuzdu. Ama elini tuttuğumda "O benim sevgilim" deyişini her şeye değişirim, şimdi bile. Ellerinin sıcaklığını hatırlıyorum, hatırladıkça ısınan ellerime baktığımda buz gibi kesiliyor. Sadece meleklere bahşedilen o gülüşü görmediği için ellerim ve gözlerim küsler ya da ellerim gözlerim yeterince yaş döktü benim hatırladığımı, hala hissettiğimi görüp üzülmesinler diye düşünüyor. Neden söylemedin kim olduğunu, nerede oturduğunu, seni nerede bulabileceğimi. Belki de böylesi daha iyiydi. Aynı gözlerle bakan, aynı hislerle bakan iki kişinin tekrar karşılaşmak üzere verdiği söz.