"İki kişi olacak" demişlerdi. "Seni seven iki kişi olacak, seni çok sevecekler, senin hep peşinde koşacaklar, sen ağladığında onlar da ağlayacaklar, güldüğünde gülecekler." Böyle söylemişlerdi. "Ben o zaman hiç ağlamayacağım hep güleceğim" dedim. "Beni çok seven iki kişi ağlamasın diye ben de ağlamayacağım." "Öyle olmaz, yapamazsın, çünkü konuşamayacaksın sen." dediler. "Ne?" diye şaşırdım. "Ama şimdi konuşabiliyorum niye o zaman konuşamayacağım" diye sordum. "Onlardan öğreneceksin" dediler. "İlk önce sevmeyi öğretecekler sana, hiç tanımadığın iki insanı seveceksin, çünkü onlar seni kendilerinden çok sevecek. Sonra onları sevdiğinde onlarla konuşmak isteyeceksin tıpkı şimdi olduğu gibi." "Ama zaten konuşabiliyorum ben" dedim. Hemen karşılık verdiler: "seni anlamayacaklar ki, o yüzden gülmeli ve ağlamalısın. Ağladığında sıkıntın olduğunu anlayacaklar, güldüğünde ise keyfinin yerinde olduğunu. Yani sana iyi bakabilmeleri için senin bu ikisini yapman gerek. Onlar ağlamasın diye ağlamayacağım dememelisin." Kabul etmiştim denileni ama yine de deneyecektim.
Bazı zamanlar seslerini duydum, yanımda değillerdi ama duyabiliyordum yine de. Bazen beni sevdiklerini hissediyordum o hiç görmediğim iki insanın. Belli bir zaman sonra hadi gidiyorsun yanlarına dediler. Tamam dedim. Gözlerime inanamadım. Sadece iki kişi değildi beni bekleyen. Bir sürü insan vardı orada. Hepsi gözümün içine bakıyordu. Kimilerinin gözleri ıslaktı. Ağlamayacağım diyordum hayır ağlamayacağım iki kişiyi değil bir sürü kişiyi üzeceğim ağladığımda diyordum. Bir sürü kişi seviyor beni ve ağlarsam onlar da ağlayacak o yüzden ağlamamalıyım dedim. Bir süre ağlamadım gerçekten de, çok zordu bunu başarmak. Seni sevenin iki kişi olacağını sanarken bir orduyla karşılaşıp ağlamamak gerçekten çok zordu.
Sonra bir kadın ağlamaya başladı. Sesinden tanıdım onu. Yumuşacık huzur veren sesinden tanıdım onu. İçinde korku vardı, acı vardı ama hala yumuşacıktı. Bağırıyordu, ağlıyordu. Dedim niye, niye ağlıyorsun. Ben ağlamıyorum sen niye böyle ağlıyorsun? Sen ağlama diye ağlamamıştım ben halbuki ama sen niye ağlıyorsun. Sonra diğerlerine baktım, beni bekleyen, seven diğerlerine onlarda ağlıyordu. Ağlamasınlar diye ağlamamama rağmen ağlıyorlardı. O kadına baktım yine, dudakları titriyor, yanaklarından aşağı damlalar sel olup akıyordu. Dayanamadım.
Bana yanlış anlattılar herhalde diye düşündüm o sırada. Çünkü ağladığımda hepsi birbirine sarılmaya, gülmeye başladılar. O kadına tekrar baktım. Gülüyordu, gözlerini ıslatan damlalar parıldıyordu. Ağlamam gerektiğini öğrendim. Ne olursa olsun. Çünkü ağlamadığımda onlar daha fazla ağlıyordu.
Bir adam geldi daha sonra, gözleri ıslaktı hala. Beni görünce daha da ıslandı. Sesi titriyordu ve bana şöyle dedi: "Hoşgeldin İbrahim Davut"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder