Sen 1

Gülüşünü hatırlıyorum zar zor, parçalara ayrılmış, parçalarını etrafa dağıttığım hatıraların arasında.  Çok eski zamanların birinde beni sana aşık eden o gülüşü anımsamaya çalışıyorum. Güldüğün zaman hissettiklerimi falan hep unutmuşum. Ne kadar değerliydi benim için, tramvayda seninle karşılaştığımızda görmüştüm ilk onu, ilk o zaman öğrenmiştim adı aşk olan acıyı.

Yürümekten ilk defa çekinmiş, kapılarını kapatmak üzere olan tramvaya son saniyede yetişebilmiştim. Ben girdiğim anda kapılar kapanmıştı, birileri oradan çıkmamı istemiyordu sanki. Sınıfa en son giren öğrenciye içeridekilerin aynı anda bakması gibi tramvaydaki herkes aynı anda beni seyrediyordu. Rol yapmayı sevdiğim için soluk soluğa kalmış gibi dizlerime dayadım ellerimi, iki, üç derin nefesten sonra kafamı kaldırdım, koşmuştum, yorulmuştum ve oturmaya ihtiyacım vardı; boş bir yer aradım. Gözlerim tüm tramvayı taradı. Yer versin diye, tepesinde ayakta duran yaşlı teyzeyi,  onu takmayan öğrenciyi gördüm. Soluma baktığımda bir yerin boş olduğunu fark ettim ve teyzenin yanına gittim; "teyzecim orada boş yer var istersen geç" demez olaydım, hala teyze diyorum inatla çünkü "Anandır senin teyze" diye sert bir karşılık verdi. Bir kaç saniye önce gence, yer vermemesinden ötürü hissettiğim kızgınlık yerini teyzeye olan öfkeye bıraktı. Öfkeyle boş yer yürüdüm, beyaz tenli olsam sinirden yüzümde oluşan ateş fark edilebilirdi. Kendimi hışımla attım boş koltuğa, kolum bir şeye çarptı, dönüp baktığımda kolunu tutan genç bir kız vardı yanımda, koluna çarptığımı fark ettim. Ben özür diledikçe o kolunu daha fazla tutuyor, ovuşturuyordu. Biraz zaman aldı tabi benim gibi onun da rol yaptığını fark etmem. Kolundan elini çekti, gömleğini sıvadı, beni dürttü ve kolumun çarptığını iddia ettiği yeri gösterdi. "Bak mosmor oldu kolum." dedi, ten renginin bozulmadığı bir yeri göstererek, yüzümde aptal bir ifade olmuş olsa gerek, gülmeye başladı. İşte ilk defa görmüştüm, ilk defa aşık olmuştum, ilk  defa aşık oluyordum bir gülümsemeye.