Çay demledim kendime. Güzel de olmuş hem. Balkondaki köşeme kurulup kulaklıklarımı taktım sakin bir şeyler dinleyeyim diye her zaman yaptığım gibi. Ancak bir sorunum var. Yıldızlar eksik gökyüzünde. Hem de hiç. Simsiyah ve bomboş gökyüzü... Gerçi bir milyondan biraz daha fazlası yaşıyor bu şehirde. Çevreyi mahvettiğimiz gibi, kendimizi geceleri aydınlatalım diye gökyüzünü bile kirletiyoruz kendimi ışığımızla.
Halbuki temmuz başında gittiğim tatil beldesinde gökyüzü şuna benziyordu.
Güzel değil mi?
Bence tek kelimeyle muhteşem.
Ancak yalnızca bir gece yakalayabilmiş olmam üzüyor beni. Kim bilir bir daha ne zaman giderim öyle bir yere ve yakalarım böyle bir anı tekrardan?
Şehirde yaşamak istemiyorum sırf bu yüzden. Geceleri hiç zevk vermiyor insana.
Ben de oturdum bilgisayarın başına, gece fotoğraflarına bakıyorum ama yok, olmuyor.
O geceyi tekrar yaşayabilmek için tekrar gitmek lazım oralara.
Neyse ki hava esmeye başladı şimdi. Gündüz vakti su gibi olmuştum terden. Klima yok mu olm sizin evde dersen, klimanın verdiği serinlik hissini sevmiyorum derim. Sevmediğimden tere katlanıyorum işte. Mesela yayladaki yaz geceleri böyle değil. Daha bir güzel oluyor. Hafif bir üşüme hissi, sıcak sıcak gelen çay, kahve vs.
O zaman dinleniyorsun işte. Hem bedenen hem de zihnen. Bedenen dinlenmiş olsam da zihnen daha dinlenemediğimden okullar tatile gireri beri, o dinginliği arar oldum deli gibi.
Neyse ki bu yaz şikayet etmemeyi öğrendim. (En sonunda!) O yüzden susuyorum şimdilik. Bugün günlerden pazar, 3 günlük tatilin son günü. Ondan sonra son bir haftam daha var çalışmam gereken. Ondan sonra iki haftalığına özgürüm. Sonrasındaysa devam zorunluluğu olan bir okul var.
Susacaktım yine uzadı son paragrafla. Neyse efenim, uzunca bir süredir yoktum buralarda, bir şeyler yazayım dedim, her şeyi havada bırakıp kaçıyorum yine. Size iyi geceler.
Gitmeden önce size hediyem olsun bu da...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder