Çöl #2

     Önlerindeki koca kütük çıtırdayarak ağır ağır yanıyordu. Sessizce oturuyordu ateşin önünde. Arada bir rüzgar çıkıyor, paltosuna biraz daha sarınıyordu her seferinde. Ama bu gece biraz daha şanslıydı. Önünde yanan bir ateşi ve pek konuşmasa da yanında biri vardı. Evet, bu gece biraz daha şanslıydı bu tanrıların unuttuğu çölde.

     Yanındaki adam öksürdü sanki sessizliği bozmak istercesine. Başını çevirip adama baktı. Dizine kadar gelen cübbesi ve boğazına sarılmış atkısıyla öylesine oturan bir ihtiyar. Gece bastırmadan hemen önce karşılaşmışlardı onunla. İhtiyar ondan hiç çekinmeden yanında kalmasına izin vermiş, ateşini paylaşmıştı bu soğuk gecede.

     "Şehir'den çok uzaktasın evlat" dedi ihtiyar, "Buraya kadar gelebildiğine göre, sende iş var demektir". Gülümsedi bu sözleri duyunca. Ancak gülümsemesi onu, o karanlık gecede onu sadece biraz daha korkutucu yapıyordu. Rüzgar yine uğuldamaya başlayınca sıkıca sarındı paltosuna.

     "Hayaleti kovaladığına kalıbımı basarım" dedi ihtiyar, her bir kelimenin üzerine tek tek basarak. Elinde tuttuğu değneğini dikti, yerdeki kumları karıştırmaya başladı. "Ama sen farklısın. Seni harekete geçiren şey diğerlerinden farklı" dedi. "Öyle" diye cevapladı paltolu adam, "Söylesene ihtiyar, diğer insanlar neler diyor bu Hayalet hakkında?"

     "Birisi çok güzel bir kadın olduğunu, öbürüyse çok yakışıklı bir erkek olduğunu söylüyor. Bazısı havada süzüldüğünü, bazısı ise taşları dokunmadan hareket ettirebildiğini... Hayalet işte. Bütün çöl Şehir'den kaçan birisinin peşinde" gülümsedi ama daha çok diğer insanlara acır gibiydi hali. "Çöl evdir evlat, bizim gibilerin evi. Şehir'e girememişlerin sığınağı. Şehirdeki şehrinde, çöldeki de çölünde kalmalı. Biri diğerinin işine karışırsa böyle olur işte."

     Yavaş yavaş gün doğmaktaydı. Güneşin yükselişini izledi bir süre. Sonra ihtiyara dönüp "Ben olanları sorgulamıyorum" dedi paltolu adam. "Etrafımda neler olduğu önemli değil. Ben sadece O'nu istiyorum"

     Bakışlarını adamdan yeni doğan güneşe çevirdi "Senin gibi onlarcası var evlat, bilmediği bir şeyi elde etmek için canını vermeye hazır olan".

     "Ben neyin peşinden koştuğumu biliyorum" dedi paltolu adam oturduğu yerden doğrulurken.

     "O zaman Atareh yardımcın olsun" dedi ihtiyar.

     "Atareh onların yardımcısı olsun. Çünkü o benden umudunu keseli çok oldu."